ابوالحسن نجفی، متولد هفتم تیرماه ۱۳۰۸ در نجف اشرف است. وی را بیشتر به عنوان یک زبان شناس و مترجم می شناسند و نگاهی به آثار و کارنامه این مرد بزرگ مهر تأییدی است بر این مهم.
او نسلی را با «مبانی زبانشناسی و کاربرد آن در زبان فارسی» آشنا کرد و «وظیفه ادبیات» را به نسل امروز و فردا گوشزد کرد. نجفی «فرهنگ فارسی عامیانه» ایران زمین را به قلم تحریر در آورد و «درباره طبقه بندی وزن های شعر فارسی» حرف هایی شنیدنی و ماندگار در گوش تاریخ سرزمین مان خواند.
استاد ابوالحسن نجفی که زبان فرانسه را در مقطع لیسانس در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران آموخته بود، مترجمی زبردست محسوب می شد که قلم خیره کننده اش آثار بسیاری را جاودانه کرد.
این مرد بزرگ «شازده کوچولو» را بار دیگر مسافر ایران کرد؛ از «ضد خاطرات» آندره مالرو برای مان گفت؛ «بچه های کوچک این قرن» را بزرگ کرد؛ بسیار کوشید تا شاهد «همانطور که بوده ایم» باشیم؛ «گم گشته» ژیل پرو را یافت به دست دوست دارانش سپرد؛ «درباره نمایش» حرف هایی خواندنی از ژان پل سارتر در گوش مخاطبان نجوا کرد.
ابوالحسن نجفی ۲ بهمن ماه ۱۳۹۴ چشم از جهان فروبست و جامعه ادبیات فارسی و ترجمه را در غم عمیقی فروبرد. این بزرگمرد دین بسیاری بر گردن جامعه ترجمه و ادبیات ایران زمین دارد. بسیاری کوشیدند تا در حیات وی، قدردانش باشند و آثار بسیاری در این همین رابطه تالیف شده است. اما کافی نیست. از امروز نه تنها باید نام او را زنده نگه داشت، که باید راه او را ادامه داد. کدام راه؟ او خود جواب این سوال را به نیکی داده است: «غلط ننویسیم»
او دغدغه خود را به قلم تحریر درآورده است که فراموش نشود. پس جامعه ترجمه خواهد کوشید تا به عنوان پل ارتباطی میان فرهنگی و بین زبانی، هر چه بیشتر در پاسبانی و حفظ زبان فارسی بکوشد.
انجمن صنفی مترجمان شهر تهران ضمن تسلیت به مناسبت درگذشت این مرد جاودان، از همه اعضای جامعه ترجمه دعوت می کند تا با حضور پر رنگ خود در مراسم تشییع و تدفین ابوالحسن نجفی، هر چه بیشتر بر شکوه بدرقه این اسطوره خود بکوشد.
ضمناً به عنوان نماینده جامعه ترجمه، از مسئولین می خواهیم تا همین حالا نجف دریابندری ها و بهاءالدین خرمشاهی ها را دریابند تا گرفتار حسرت نشویم.
به امید بزرگداشت بزرگان در حیات ایشان
محمدرضا اربابی